27. Będzie demolka?

Trzy miesiące temu przeprowadziłam się do nowego mieszkania.
Udało mi się niesamowicie, mieszkanie było wyremontowane niecałe dwa lata temu, właściciel remontował dla siebie, a potem się okazało, że dostał lepszą pracę i trzeba się wyprowadzić.
Wszystko zrobione na tip-top, po prostu cudo.
Kupiłam łóżko, zabrałam piżamę i poduszkę, ręcznik i mydło, i właściwie już mogłam mieszkać.
Ideał po prostu.



No i po tygodniu mieszkania na klatce pojawiło się ogłoszenie o zebraniu wspólnoty mieszkaniowej.
Oczywiście poszłam.

Blok ma być docieplony.
Hurra! zakrzyknęłam w myśli, gdyż był to okres mrozów i mimo, że kaloryfery na maksa, to wcale za ciepło nie było.

Docieplenie zakłada wymianę rur i kaloryferów.
O kurka wodna! jęknęło mi w duszy, zwłaszcza, że jako świeżutki lokator jeszcze nie miałam w pamięci dokładnego umiejscowienia tych rur i od razu pojawiła mi się wizja, że któraś jest zabudowana w szafie albo coś takiego.

W ramach prac remontowych usuniemy też termy gazowe.
Super! marzyłam o tym od wczesnego dzieciństwa, i jakoś zawsze mieszkałam z termą.

To oznacza poprowadzenie nowych pionów ciepłej wody.
Ścięło mi krew w żyłach, a dusza zaczęła ronić łzę za łzą.
Gdzie te piony? I jak to? ja mam wszystko zrobione jak spod igły!!!

A sąsiedzi zaczęli dokładać swoje:
że każdy ma urządzone inaczej,
a jak komuś wyjdzie tam, gdzie brodzik od prysznica?
a to trzeba będzie kuć i kuć
i trudno, trzeba się dostosować do większości i nie ma co stwarzać trudności.

Co ja przeżyłam!!!
Przez trzy dni chodziłam jak w ciężkiej depresji, a potem sobie wytłumaczyłam, że to dopiero w lecie lub nawet wczesną jesienią, kto wie, czy w ogóle dożyję, i przestałam się martwić.
A nawet więcej, zaczęłam się cieszyć, że na razie mam pięknie i elegancko.

Aż tu pojawia się ogłoszenie na klatce, że będzie chodził pan fachowiec oglądać nasze mieszkania na konto tych rur i wymian.
Pan przyszedł, zachwycił się i obiektywnie przyznał, że mam najlepsze mieszkanie w tym bloku, sam z siebie zresztą, wcale mi na tym nie zależało.
Obejrzał kaloryfery - pójdzie bez problemu.
Obejrzał łazienkę i zgodził się, że nie będą wyrywać mi ze ściany tego grzejnika na ręczniki, bo w sumie nowy jest i może zostać.
A potem poszliśmy do kuchni oglądać ciepłą wodę...
W łazience żadnej rury nie uświadczy, wszystko pięknie opakowane w kafelki.
Terma jest w kuchni.
Tak sprytnie zrobiona, że jej w ogóle nie widać, w szafce jest zamknięta, nie ma spodu w tej szafce i jest dopływ powietrza.

Pan popatrzył, zacukał się mocno i zaczął kombinować.
Rury muszą iść na zewnątrz.
W tym celu wywierci się otwór w blacie i już będzie przejście przez szafkę,
a potem ...
(tutaj kategorycznie odmówiłam rozbierania mebli na kawałki, demontowania zlewu czy wyciągania pralki w celu dostania się do podłogi),
więc potem
trzeba będzie wleźć do tej szafki i przez tę szafkę przewiercić się do podłogi
a potem przed podłogę do sąsiada z parteru.

I szczęście w nieszczęściu, że sąsiadka z góry zdecydowanie odmówiła posiadania ciepłej wody z sieci i te rury skończą się u mnie, w suficie nie będzie wiercone.

Nie wiem jak to będzie.
Nie mam pojęcia, jak się klasa robotnicza będzie zapatrywać na takie akrobacje.
I czy znajdą odpowiednio szczupłego osobnika o niewielkim wzroście, żeby się pod moim zlewem zmieścił, razem z wiertarką w dodatku.

Sprawa wyjaśni się w lipcu. Lub w sierpniu.

Dla lepszej wizualizacji:
dziura w blacie będzie tam, gdzie deski do krojenia,
termę wytną i usuną, zostanie mi pusta szafka bez dna,
półkę w szafce ze zlewem da się ruszyć, więc o tyle będzie łatwiej,
a pralka jest za tymi drzwiczkami między piekarnikiem a zlewem.

PS. Tak jak ostatnio codziennie, dzwoniłam i dzisiaj do mojej ulubionej pani doktor onkolog :) wyników nie ma, ale jest szansa. Nie taka od razu, ale może w środę :)